Het zou leuk zijn wanneer we onze geest, op commando, kunnen vragen om te stoppen met zoveel na te denken. Vooral over dingen die er niet echt toe doen, of die ons stress of erger nog, angst geven. De grote veroorzaker van piekeren is ons ego. Voor ons ego bestaan enkel het verleden en de toekomst.

Eckhart Tolle is de man die een maatschappij die draait op “we hebben ongelofelijke haast” tot rust probeert te brengen. Gewoon door te beseffen dat enkel het nu, het huidige moment, echt is. Al de rest bestaat nog niet of niet meer. Leuk. De vraag is echter, heeft dat een positieve impact op angst? En indien ja, hoe pas je dat dan toe in het dagelijkse leven? Laten we dat grondig bekijken in dit artikel.

Persoonlijk ben ik iemand die graag vooruitkijkt, niet achteruit. Er is een reden waarom de voorruit van een wagen véél groter is dan de achteruitkijkspiegel. Wat achter ons ligt, doet er veel minder toe dan wat er aan komt. Mijn probleem is dat, wanneer ik m’n geest op automatische piloot laat draaien, mijn geest énkel naar de toekomst wil kijken en het moeilijk heeft om te genieten van het nu.

Ken je dat?

Dat je bijvoorbeeld ergens bent met vrienden en familie, of dat je op het strand zit en de zee voor je ziet, of wakker wordt wanneer je met vakantie bent, maar in plaats van te genieten willen je gedachten inzitten met één of ander probleem, één of ander doemscenario. Dat wil mijn geest doen wanneer ik niet bijstuur. Alsof het nu niet telt, alsof het geen goed idee is om te genieten en rustig te zijn, gezien de “gevaren” die er in de toekomst aankomen of de obstakels die nog uit de weg geruimd moeten worden.

Leren Genieten

Het wordt dan inderdaad heel moeilijk om te genieten. Meer nog, dit gedrag lijkt op een hamster in een loopwiel aangezien je niet kan winnen. Er zal altijd wel iets aan de horizon zijn waar we ons zorgen over kunnen maken. Dat is wat Eckhart Tolle wil aanpakken door onze geest, zoveel mogelijk, naar het nu te brengen.

Maar hoe doe je dat dan? Eckhart Tolle noemt het zelf “verlichting” en gebruikt een techniek die later veel bekendheid kreeg onder de naam mindfulness. Hij werkt als volgt: we moeten leren om ons los te koppelen van onze geest, van onze gedachten. Elke keer dat we dat doen, dat we bijvoorbeeld denken: “ah ik ben me weer zorgen aan het maken over X, dat is niet nuttig”, worden we krachtiger in het stoppen van het piekeren en het leven in het nu.

Het is inderdaad een soort van spier. Hoe meer we dit oefenen, hoe beter we hierin worden.

Eckhart Tolle: “het nu is het énige échte moment”

Een tweede, zeer belangrijke fase, is beseffen dat het nu het énige moment is dat bestaat. Het verleden is voorbij, de toekomst is er nog niet. Maar er is meer. Het is belangrijk dat we het nu ook leren aanvaarden. Volledig. Alsof we wat er aan het gebeuren is ook zelf zo gekozen hebben. Alsof het een deel uitmaakt van het grotere plan, ons lot, als je wil.

Dat was voor mij een heel belangrijke les. Toen ik vroeger nog zeer angstig was, was ik continu aan het vechten tegen het leven. Ik wou problemen oplossen, obstakels uit de weg ruimen en doemscenario’s vermijden. Leuk, in theorie, maar je geest kent zo nooit rust. Ik moet je natuurlijk niet vertellen wat er dan na enkele jaren gebeurt. Burn-out, angststoornis en vooral op zijn en je ongelukkig of zelfs depressief voelen.

Het is toen ik alles leerde aanvaarden, wat ik o.a. ook van Geert Verschaeve geleerd heb, dat mijn geest en gedachten veel meer tot rust kwamen. Dit gaat trouwens heel ver. Denk even aan een bepaald iets waar je je zorgen over maakt.

Stel je dan voor dat dat obstakel of probleem niet de vijand, maar je vriend is. Niet iets om bang van te zijn, maar een onderdeel van je lot, van een groter plan. Iets waar je je bij neerlegt in plaats van tegen te vechten. Hoe meer je dat doet, hoe rustiger je wordt. Op enkele seconden tijd trouwens. Zolang we vechten, blijven we angstig of vol stress. Hoe meer we ons overgeven, hoe meer rust er komt. Maar er is meer.

Wat met doemscenario’s?

Bij een groot obstakel of een groot doemscenario denken we vaak: “ok, maar dit hier is een écht en groot probleem!” Het interessante is dat we dat niet eens zeker weten. Wanneer ik naar m’n persoonlijke leven kijk, waren er hoofdstukken waarin ik echt in de problemen zat. Waarin er iets erg gebeurde. Nu, jaren later, blijken vele van die momenten tegelijkertijd het zaadje geweest te zijn van heel goede en zelfs leuke dingen.

Een groot probleem dat ik ooit had en dat m’n levenspad grondig veranderde en verstoorde, zorgde er bijvoorbeeld voor dat ik de liefde van m’n leven leerde kennen. Ik kan je met absolute zekerheid vertellen dat onze ontmoeting anders nooit had plaatsgevonden. Of een belangrijke carrièrewending waar ik op dat moment echt niet voor koos en die heel angstaanjagend en stresserend was, zorgde er uiteindelijk voor dat ik een betere carrière heb die me gelukkiger maakt dan indien dat “erge” ding niet gebeurd was.

Wat ik hiermee bedoel is dat we nooit écht weten of iets erg of niet erg is. Dat zal de tijd wel uitwijzen. Eckhart Tolle gaat echter nog een sta verder en hij vraagt ons om het sowieso als iets goed te bekijken, alsof we het zelf gekozen hebben.

Een andere belangrijke les van Eckhart is dat het nu ook écht het enige moment is dat we hebben. Dat heeft verregaande gevolgen. Let er de komende dagen eens op waar je gedachten zich meestal op focussen. Is het het verleden, de toekomst, of het nu? Bij de meeste mensen speelt het nu slechts een kleine rol. Dat is spijtig, want het is het allerbelangrijkste van de drie aangezien dat het enige echte moment is. Het enige wat we echt hebben.

Ik moet toegeven dat ik het daar zelf niet volledig eens ben met Eckhart Tolle. Je kent het verhaal van de krekel en de mieren vast wel. De krekel geniet heel de zomer van de zon en het mooie weer, terwijl hij zich luidop afvraagt waarom die mieren hele dagen werken en zwoegen. Waarom genieten ze niet van alles, net als hij? In de winter wordt dat plots duidelijk, wanneer zij een gezellig nest gebouwd hebben waarin ze kunnen overleven, terwijl onze joviale krekel buiten bevriest.

Een goede mix

Voor mij persoonlijk is het gewoon belangrijk om een goede mix te vinden tussen beide. Ik bereid me weldegelijk voor op de toekomst, maar ik probeer het niet meer het grootste en belangrijkste gewicht te geven. Alsof het het enige is wat telt. Want als ik dat doe? Dan ga ik nooit geleefd en genoten hebben en dan bevries ik liever nu.

Ik hoop dat je wat aan dit artikel had en vooral ook aan dit blog!